ای بابا، تا حالا قیافه شونو ندیدم!  اما وقتی بهشون فکر می کنم ته دلم همچی غنج می ره که نگو. بعضی وقتا خیال می کنم اومده و همه چی آروم شده و ماها هم همه خوشحال. بعد با خودم می گم بریم با بچه محلا دورشون جمع شیم، بگیم آقا ما گل کوچیک می زنیم شما داور واستا، یا اصلا شما بیا نوک حمله، من می رم دروازه. باور کن میشه ها! کار نشد نداره. منتها اگه بخوام با امام زمان(ع) گل کوچیک بزنم باید خیلی خفن بشم. کلی باید تمرین کنم. اونم نه با توپ چهل تیکه، با توپ پلاستیکی دونه سیصد تومن!!!

باید اول نفس رو روش کار کنم که موقع دویدن کم نیارم، آخه می گن تو فوتبال اگه نفس کم بیاری، تمومه...بعدش فکر کنم اگه هیکلم رو میزون کنم و این چربیا رو آب کنم، کار آسون تر بشه. اوه اوه، باید برم روپایی زدن یاد بگیرم تا بتونم بعدش کنترل توپم رو قوی کنم. به هر حال می گن اون بازیکنی خوبه که سوار توپ باشه، نه اینکه دنبال توپ بدوه! راستی، حواسم باید باشه یه وقت خطا نکنم که کارت مارت اگه بگیریم خعلی خیطه!!! باید خوش اخلاق باشم تا اگه آقای گل نشدم، حداقل جاییزه اخلاق رو بهم بدن.

راستی، یادم باشه به بقیه هم یاد بدم تا خودم بیشتر یاد بگیرم. این از اون تیز بازیاس که هر کسی نمی کنه. نا سلامتی می خوام با امام زمان گل کوچیک بزنم دیگه، اگه تیز و بز نباشم اوضاع سه می شه وضع ما هم ضابیل، عینهو قابیل!!!!

برم آماده شم که تولدشون نزدیکه، باید ببریم، جام قهرمانی رو کادو پیچ کنیم بدیم بهشون. توپ پلاستیکیه رو هم هدیه میدم یادگاری از طرف من نگه دارن... سعی کنم تو هر متنی هم که می خونم علاوه بر سطح متن، عمق قضیه رو هم دریابم... خودتون می فهمین دیگه منظورمو، نه؟!

ضمنا یادم نره که علامت تعجب زیاد، لزوما متن رو خنده دار نمی کنه!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

به امید یه دست فوتبال مشتی با امام زمان(عج)